چند روز پیش تو یه سوپرمارکت با همچین صحنه‌ای مواجه شدم. و خب طبعا تصمیم گرفتم بخرم. البته از اونجایی که به نظرم گرون بود (۶۰۰۰ تومن برای ۵۰۰ میلی‌لیتر آب گازدار طعم‌دار؟ جنگه مگه؟) دوتا بیشتر نخریدم: با طعم پیناکولادا (که قبلا تست کرده بودم و دوستش نداشتم ولی خواستم یه فرصت دیگه بهش…

وسط یه راه طولانی، تو اتوبوس، که چشم دوختنتون به جاده یا صفحه‌ی ساعت، جز یادآوری نگذشتن زمان، کمک دیگه‌ای بهتون نمی‌کنه و از مصاحبت بغل‌دستیتون، فقط یه کله‌ی کج شده رو شونه‌ی شما و یه آب دهن آویزون از دهن بازش عایدتون شده و هیچ کاری هم برای انجام ندارین، یاد بیسکوییت کرِم‌داری میفتین…

بعد از صحبت کردن راجع به این همه هله‌هوله‌ی مضر! که برای بدنمون اَخ و جیزه! می‌ریم سراغ یه هله‌هوله‌ای که طبیعیه و همینش باعث می‌شه که جزء “هله‌هوله‌های همه‌کَس خوار” بشه(یعنی همه می‌پسندن و تناول می‌کنن احتمالاً) و اون چیزی نیست جز میوه. چیزی که احتمالاً بزرگ‌ترهای محترم همیشه تو رویاها و دعاهاشون ازش…