من وقتی طفلی بیش نبودم خوب چیزی بودم؛ البته از لحاظ بچه‌ی خوبی بودن و حرف گوش‌کن بودن و خریدکن بودن و درس‌خون بودن و این‌حرفا. به پاس همین خوب بودن هم از طرف خونواده تحویل گرفته می‌شدم و از اوان کودکی  تا به امروز این مادر محترم و دوست‌داشتنی ما هی برام خوراکی‌های خوشمزه تولید یا تهیه می‌کرد و می‌کنه (یکی از اهداف این دوخط استفاده از همین «اوان» بود که معنیش «هنگام و وقت»ئه 😀 ). یکی از بهترین چیزایی که این عزیز گران‌قدر همیشه موقع بهار/تابستون به خورد من می‌داد، لواشک دست‌ساز خونگیشونه که گوجه‌سبز و زردآلو و آلو قطره‌طلا و … معمولا توش فت و فراوونه. بهترین بخش قصه هم این بود که گاهی که مایه‌ی لواشک آماده می‌شد، جای پهن‌ کردنش تو سینی، می‌ریخت تو لیوان و می‌داد بخوریم. بعید می‌دونم نوشیدنی‌ای خوشمزه‌تر از اون، تو اون دوران خورده باشم. ولی این پایان قصه نبود. حالا نوبت من بود که طبق روال اون روزها که هرچیزی رو (از نوشابه تا ترکیب شیر با هرچیزی) بذارم تو فریزر تا اصطلاحا «آلاسکا» درست کنم، اینو هم می‌ریختم اون تو و صبر می‌کردم تا دم بکشه 😀 گذشت و گذشت و این داستان همیشه ادامه داشت تا این‌که پارسال پایین «قلعه‌رودخان» با پدیده‌ای به اسم «اسکمو» آشنا شدم! یه بستنی یخی قرمز رنگ ترش دست‌ساز کثافت که معلوم نیست توش چه آشغالیه ولی خوب کوفتیه. یه لیوان یه‌بار مصرف پر از محتویات قرمز رنگی که یه چوب رو با زاویه ۴۵ درجه توش فرو کردن. یه هم‌چین چیزی: + (این عکس از این‌جا کش رفته شده است + )

به جز این مورد، یادم نمیاد بستنی ترش دیگه‌ای دیده باشم تو زندگیم (بستنی شاتوت کثافتای دم نمایشگاه رو نمی‌شد ترش حساب کرد واقعا). تا این‌که آخرای سال ۱۳۹۱، شرکت کاله شروع به تولید بستنی‌ای به اسم بستنی یخی لواشک (آلو) کرد و ذره ذره تو بازار پخشش کرد. بعد از عید، به نظر رسید که بازخورد خوبی داره از این بستنی می‌گیره و مانور بیشتری رو این بستنی داد. بعد از سال‌ها، تبلیغات بستنی کاله رو تو سطح شهر تهران دیدیم؛ اونم نه یکی دوتا، که هر خیابون یا اتوبان یا هرجای شناخته‌شده‌ای تو شهر رو اگه می‌رفتیم، حتما یه آگهی از جیتو می‌دیدیم. حدس می‌زنم که این کار کاله که سال‌ها بود تبلیغ نمی‌کرد و حالا این‌طوری تهران رو پر کرده بود، به خاطر اینه که می‌ترسه بلایی که احتمالا سر بستنی دابل چاکلتش سرش اومد تکرار نشه (که به نظر برای اولین بار اون تولیدش کرده بود ولی میهن کلی مانور تبلیغاتی روش داد + و +  و از این موضوع حسابی استفاده کرد). این‌جور مسائل هم معمولا حل‌شدنی نیستن و تنها راه اینه که شرکت تولیدکننده، با کیفیت بهتر محصولش، بازار رو به سمت خودش بکشونه چون به نظر می‌رسه طعم قابل ثبت شدن نیست و همه می‌تونن از رو هم کپی کنن و بستنی با طعم آلو بزنن مثلا (گرچه ما شنیدیم از عجایب این سرزمین زیبا اینه که شرکت سن‌ایچ «پیناکولادا» رو ثبت کرده و شرکت دیگه‌ای حق تولیدش رو نداره 😀 مثل این می‌مونه من برم «شیرموز» رو ثبت کنم و از فردا هیچ انسانی به جز من حق تولید و فروشش رو نداشته باشه. خیلی جالب بود شنیدن این موضوع برام  و امیدوارم شایعه باشه – پیناکولادا اینه + یا + البته طبق معمول نسخه‌ی اصلیش با چیزی که این‌جا تولید می‌شه فرق داره و اصلیش رام داره)

تا دیدیم این بستنی وارد بازار شده خواستیم درباره‌ش بنویسیم؛ که دیدیم کاله هی داره اعلام می‌کنه منتظر طعم‌های دیگه‌ش هم باشین. ما هم هی منتظر بودیم و طی دوران انتظارمون دیدیم که میهن هم بستنی یخی فروتاره آلوچه جنگلیشو تولید کرد*. کاله گفت طعم بعدیمون زرشکه و اومده تو بازار (یعنی پیج خود شرکت کاله یکی دو هفته پیش به صورت خبر فوری خبر داد که بستنی زرشک تو بازار اومده ولی پیج بستنی کاله گفت به زودی :|) باز ما منتظر شدیم این زرشک تو بازار پیدا شه و میهن هی به خلاقیت ادامه داد و بستنی یخی «شاتوت، تمشک و توت‌فرنگی»شو تولید کرد (۱۵ اردی‌بهشت طبق گفته‌هاشون تو فیس‌بوک)  داد بیرون؛ ما حتی شنیدیم روز هم بستنی لواشکی زده ولی جایی پیداش نکردیم. دیگه داشتیم بی‌خیال می‌شدیم و می‌خواستیم یه پست مقایسه‌ای بین آلوچه جنگلی میهن و آلوی کاله بذاریم که پنج‌شنبه هفته پیش کاله اعلام کرد دیگه از شنبه می‌تونین زرشک رو پیدا کنین. و ما پیدا کردیم و این پست رو اختصاص دادیم به زرشک و آلوی جیتو. اسم جیتو هم اگه براتون جدیده لازمه این توضیح رو بدم که سری بستنی‌های یخی کاله، اسمشون جیتوئه. البته جیتوهایی که قبلا بود (شاتوت، خرما(کولا)، هلو و پرتقال ) بدون چوب  بودن و شکل خاصی داشتن. این‌طوری: + . خود «جیتو» هم اسم یه روستا حوالی پاکدشته به نظر +

و اما بستنی یخی لواشک (آلو). بستنی‌ای که من حس می‌کنم قدم در راهی گذاشته که بستنی فالوده‌ای دوسال پیش گذاشت. یعنی با استقبال خیلی خیلی زیادی روبرو شد. چه تو شبکه‌های اجتماعی و دنیاهای مجازی و چه تو دنیای واقعی، آدم‌ها راجع به این بستنی به دو دسته تقسیم می‌شن: حدود ۹۵٪ که معتقدند بستنی بسیار خوشمزه‌ایه، حتی با این‌که اهل خوردن چیزهای ترش نیستن، از این خیلی خوششون اومده و اکثرا هم با خوردن یه دونه‌ش کارشون راه نیفتاده(حتی موردی تو توییتر دیده شده که تو چمدونش بستنی لواشکی گذاشته با خودش برده آلمان! +). ۵٪ باقی مونده هم یا معتقدند شوره یا معتقدند نمکش کمه یا معتقدند مزه آب‌نمک می‌ده یا ترشیش کمه یا … و جالب‌ترین چیزی که در این زمینه من دیدم این بود که یکی تو توییتر، به بستنی کاله گفته بود که این بستنی خیلی شوره ولی بهش نمک زده بود و خوشش اومده بود 😐

بسته‌بندی این بستنی جالب و تر و تمیزه به نظر من. فقط من نمی‌فهمم این چیزی که دور بستنی پیچیده چیه مثلا؟ و این‌که نمی‌دونم Plum Water Ice چقدر درسته؟ یه جوریه ساختارش؛ ایراد داره به نظرم و امیدوارم منظورشون رو با کلمات درستی بیان کرده باشن چون خیلی سوتی بدیه. بسته‌بندی رو که باز می‌کنی، توش یه بستنی یخی کدر جیگری رنگ می‌بینی که رو چوبش لوگوی انگلیسیش، به صورت خیلی کم‌رنگی هست. اگه موقع زدن گاز اول می‌ترسین که یخ بزنین، باید بگم که اشتباه می‌کنین چون اون‌قدر بافت محکمی نداره و با یه گاز راحت جدا می‌شه. با خوردنش یه طعم آلو و لواشک میاد تو دهنتون. طعمی که یادآور همون مایه‌ی لواشک قدیمی و اون آلاسکاهای خونگیه. نه خیلی ترشه نه خیلی شوره، حتی یه ذره شیرینی هم گاهی حس می‌شه تو طعمش ولی وقتی همه‌ی اینا رو به یخی بودنش اضافه می‌کنی یه طعم فوق‌العاده می‌شه به نظر من (من بستنی لواشکی یا بهتر بگم جلاتوی لواشکی خورده بودم قبلا، ولی خیلی خیلی ترش بود اون. ولی این همه‌چیش عالیه به نظرم). من به شخصه ترجیح می‌دم بذارم یه کوچولو ‌آب شه و چند تا پشت سر هم بخورم. راستی وقتی بالاهای بستنی رو می‌خوری، می‌بینی که رو چوب قسمت بالایی هم لوگوی کاله خورده البته این‌بار فارسی.

و اما زرشک، جیتویی که کلی طول کشید بیاد بیرون. بستنی‌ای که قبل از اومدنش، از طرف شرکت بستنی کاله به عنوان محصول بعدی رده‌ی «لواشکی‌ها» معرفی شد ولی وقتی اومد بیرون جاییش اسمی از «لواشک» برده نشده بود. بسته‌بندیش از اون یکی روشن‌تره و دونه‌های زرشک رو رو بسته‌بندیش می‌شه دید (گرچه من حس می‌کنم بیشتر آدم‌های توی ایران زرشک مچاله‌ی خشک تو زرشک‌پلو رو بیشتر از زرشک تازه دیدن – به جز خراسانی‌های عزیز که رو همه‌چیزشون زرشک می‌ریزن، مثلا خورش قیمه با زرشک! و احتمالا زرشک تازه رو بیشتر از همه‌ی ما غیرخراسانی‌ها دیدن – و شاید اگه عکس همون زرشک مچاله رو می‌ذاشتن رو بسته‌بندی، آدم بیشتر حس زرشک بودن ازش می‌گرفت). از اون‌جایی که من روز اول پخش بستنی زرشک، زنگ زدم به چندتا سوپرمارکت تا بالاخره یه جا رو پیدا کردم که داشته باشه، فکر می‌کنم از اولین سری‌های تولیدیشون گرفتم 😀 چون یه سوتی‌هایی داشت بسته‌بندی‌هاشون. مثلا نصف بستنی‌هایی که گرفتم به جایی این‌که نوشته‌هاش سمت راست باشه و تصویر بستنیش سمت چپ، برعکس بود و معلوم بود درست برش نخورده.

با باز کردن این اما به یه بستنی کم‌رنگ‌تر بر می‌خورین با رنگ قرمز (یا نارنجی؟ یا سرخابی؟ خداییش چه رنگیه این بستنی؟ همین که عکسش این بالاس). با این‌که تو طرح رو بسته‌بندیش، چوبش لوگوی کاله داره ولی رو چوبش اثری از لوگو نیست و من حس می‌کنم یه چیزایی رو کم آوردن ولی بازم سعی کردن تا خیلی دیر نشده این محصول رو بدن بیرون. شاید هم سری‌های اولشون این‌طوریه. به نظر می‌رسه یکم از آلو بافتش سفت‌تر و محکم‌تر باشه و به راحتی آلو نشه گازش زد. از آلو ترش‌تره یه مقدار. طعم زرشک اون‌قدری توش ملموس نیست ولی اون ته‌مزه‌ی ترش خشک‌طور زرشک و آب‌زرشک توشه. شوریش هم از آلو کم‌تره و شاید بشه بزرگ‌ترین فرقشو همین دونست که یه ذره (فقط یه ذره) ترش‌تره.

وقتی وارد سایتشون شدم با دو قسمت روبرو شدم: Broadband و Dialup و پیش خودم فکر کردم مگه هنوز این‌جوری طراحی می‌کنن سایت‌ها رو؟ هر دوتا شو باز کردم تو دوتا تب جدا.  اون بخش مربوط به Dialup که رسما یه سایت قدیمی و دیرلود(!) و انگلیسی بود و آخرین محصولی که توش گذاشتن به بستنی چیلی بود فکر کنم +. Broadband یه صفحه‌ی سفید بود رسما که هیچی توش نبود. یکم گذشت تا یه آقایی ظاهر شد که داشت با گلوله‌ی برف به یه آدم‌برفی می‌زد و آدم‌برفیه هی درصد لود شدن رو بیان می‌کرد! + بعد از لود شدنش یه محیط نسبتا بامزه اومد که با تکون دادن Mouse توی محیط تکون می‌خوردین و می‌تونستین تو بخش‌های مختلف برین. یکم طراحی‌هاش بی ریخت بود ولی کلیت داستان جالب بود. با زدن Products و منتظر بودن هم به نتیجه‌ای نرسیدم ولی از اون‌جایی که همون ابتدای لود شدن، عکس چیلی مرحوم رو دیدم، حدس می‌زنم توی اینم نشه خبری از این بستنی‌های جدید پیدا کرد. کلا مطابق معمول شرکت‌های خوراکی ایرانی، نمی‌شه انتظاری از وبسایتشون داشت و این اصلا خوب نیست.

دسته‌بندی: بستنی، بستنی یخی، به قول این دوستانی که می‌خوان بگن خیلی خارجین پاپسیکل

طعم حدودی: لواشک، آلو، به سختی زرشک

قیمت: ۵۰۰ تومان برای بستنی ۷۰ گرمی

ترکیبات: آب، شکر، کنستانتره آلو و زرشک، مواد تثبیت‌کننده (E۴۷۱، E۴۰۷، E۴۱۲، E۴۶۶)، اسید سیتریک، نمک، رنگ طبیعی خوراکی. نمی‌دونم این‌همه تاکید دارن رو طبیعی بودنش پس رنگ و این Eها چین دیگه 😀

———————————————————————————————-

* بماند که من نمی‌دونم آلوچه جنگلی چیه دقیقا؛ و دنیای اسم‌گذاری میوه‌ها، دنیایی به غایت پیچیده‌س. چیزی که ما بهش می‌گیم «گوجه‌سبز» رو یه عده دیگه بهش می‌گن «آلوچه»، یه عده دیگه می‌گن «آلو» و یه عده دیگه «حلی» می‌گن اگه درست یادم باشه. بماند که همین گوجه سبز هم خودش انواعی داره، بعضیا دمش کشیده‌تره، بعضیا ترشیش بیشتره، بعضیا تلخی دارن یه ذره، … خود آلو هم که من به شخصه به گوجه سبز رسیده که نرم شده و یکم به زردی و قرمزی می‌زنه می‌گم هم انواعی داره مثل آلو بخارا، آلو شابلون، آلو قطره‌طلا، آلو… – خلاصه این‌که بهتره طرف این‌جور مسائل نریم زیاد. مثال اگه بازم بخوایم بزنیم، اسم گواوا (که اصولا تو تهران نیست مگه این‌که یه میوه‌فروشی‌ای حال کرده باشه بیاره – البته آب گواوا رو تکدانه تولید می‌کنه) تو بندرعباس زیتونه و من نمی‌فهمم چرا بهش نمی‌گن گلابی استوایی مثلا؟ +

+++++

احتمالا به زودی در هوله‌زون:

+++++

پی‌نوشت:  یکی از هفته‌نامه‌های پرتیراژ این میهن عزیز، گزارشی راجع به بستنی تو شماره‌ی این هفته‌شون کار کردن که یه بخش‌هاییش شباهت بسیار عجیب و زیادی به بعضی نوشته‌های هوله‌زون داره. شنبه تماس گرفتیم و با سردبیرشون صحبت کردیم قرار شد بررسی کنن و بهمون زنگ بزنن. امروز پنج‌شنبه‌س و هنوز زنگی نزدن. امیدوارم این‌همه زمان، برای بررسی دقیق‌تر قصه بوده باشه و بتونیم باهاشون به نتایج خوبی برسیم.