بذارین این‌جوری شروع کنم:

می‌دونستین آدامس خرسی یه زمانی ۵۰ تومن بود؟ زمانی که خیلی دور هم نبود البته. بعد شد ۱۰۰ تومن، دو هفته پیش ۲۰۰ تومن و دیروز ۳۵۰ تومن شده بود؟ 😀

نه؟

خوب بذارین یه جور دیگه مطرح کنم:

ویفر Loacker که یه زمانی ۶۰۰ بود، بعد ۷۵۰، بعد ۹۰۰، بعد ۱۲۰۰، … الان ۲۵۰۰ئه.

هنوزم به هله‌هوله‌خوری امید دارین؟

با تویکس ۲۵۰۰ای و سنیکرز ۲۰۰۰ تومنی چطورین؟

چی‌توز موتوری هم شنیدم ۲۰۰۰ تومن شده

نوتلای ۸۰۰ گرمی رو هم دوست عزیزی امروز ۳۷۰۰۰ تومن قیمت کردن.

هنوز هله‌هوله‌خورین؟ ایول به شما 😀

امروز می‌خوام برم سراغ یکی از نوستالژیک‌ترین، محبوب‌ترین و ارزون‌ترین (یه زمانی البته ارزون‌ترین بود، الان مثل قیمت سکه بالا پایین می‌شه قیمتش لاکردار) هله‌هوله‌های بازار ایران، یعنی آدامس خرسی. تصمیم گرفتم تا ۱۰۰۰ تومن نشده بنویسم راجع بهش، چون اگه ۱۰۰۰ تومن شه ترجیح می‌دم پولمو بدم یه بستنی خوب بخورم تا آدامس خرسی.

آدامس خرسی، یه آدامس بادکنکی ژاپنیه که اسمی که روشه FŪSEN Bubble Gumئه. ۴/۱۵ گرمه. دو مدل بسته‌بندی زرد و قرمز داره. که رو زردش یه خرس سیاه در آستانه‌ی بغل‌کردنه انگار و پاپیون قرمز داره و یه توپ سبز بالای کله‌شه، پشت بسته‌بندیش هم قرمزه. رو قرمزش هم یه خرس سیاه گرگیچه(!) گرفته و به مناسبت عزاداری‌ها، داره سنج می‌زنه انگار 😀 پاپیونش آبی و بندشلوارشم سیاهه، پشتشم آبیه. حالا چرا همچین چیزی رو بسته‌بندی ایناس و چرا ۲۰۰۰ ساله بسته‌بندی اینا همینه و اصلا چه فرقی با هم دارن رو هم خدا می‌دونه.

طبق گفته‌ی ویکی‌پدیا، این آدامس ژاپنی تو کشورهای فوق پیشرفته‌ای مث ایران،  پاکستان و هند محبوبه.  مال شرکت MARUKAWAس و این شرکت تو سال ۱۹۴۸ راه‌اندازی شده. البته معلوم نیست از همون موقع آدامس خرسی رو تولید می‌کرده یا نه ولی از قدیمی‌ترین خاطراتی که آدما درباره‌ش داشتن تو دنیا، چیزایی مربوط به دهه ۸۰ میلادی پیدا کردم که می‌شه همون دهه ۶۰ خودمون و خاطرات خودمون. قدیمی‌تر از اون هنوز چیزی پیدا نکردم. شرکت تولیدکننده‌ش سایت بسیار قوی‌ای داره و معلومه حسابی هزینه کرده 😀

احتمالا همه‌ی ماها به یه نحوی یه خاطراتی با این آدامس‌ها داریم و صحبت راجع به طعم و ایناش خیلی موضوع مهمی نیست به نظرم. ولی چیز جالبی که دیدم حین جستجو درباره‌ی این آدامس، خاطرات یک عدد انسان هندی و یک عدد انسان عمانی درباره این آدامس بود. به جز دلتنگی و ابراز خوشحالی از اینکه بعد از سال‌ها این آدامس رو پیدا کرده بودن (انگار برخلاف ایران که همیشه این آدامس پیدا می‌شه، اونجا بعد از یه مدت ناپدید شده. حالا یا چیزی که تو ایران تولید می‌شه کار بچه‌های عزیز یه کارخونه تو جاده مخصوصه که به همون اسم قدیم دارن می‌دن، یا اون شرکت ژاپنی به هند و عمان صادر نمی‌کنه دیگه، ولی به ایران که این وسطه یه جورایی، صادر می‌کنه 😀 – اینم تصویر صادرات برون مرزی این شرکت معظم: +)، این دوست هندیمون یه مطالبی درباره این آدامس نوشته بود که خوندنش واسه من جالب بود:

۱- به نسبت آدامس‌های زمان کودکیشون، این آدامس، آدامس گرونی بوده – تقریبا ۱/۵ برابر. یعنی ۱/۵ روپیه برای آدامس خرسی و ۵۰ پیسه برای آدامس‌های معمولی دیگه.

۲- شایعه‌ای در زمان بچگیشون جریان داشته و اونم این بوده که این آدامس، هرچقدر هم که بجویش، هرگز طعمشو از دست نمی‌ده(رقیب Trident باید حسابش کرد پس).

۳- آدامس نرمی بود که حتی بعد از ۱۰ ساعت جویدن سفت نمی‌شد (۱۰ ساعت؟ چه حوصله‌ای دارین خداییش)

۴- طعمش با هر آدامس دیگه‌ای فرق داشت (منم موافقم – گرچه قرار بوده طعم توت‌فرنگی داشته باشه – ژاپنیان دیگه :|) یه جورایی میوه‌ای بود بدون اینکه رنگ داشته باشه (خودمم نفهمیدم چی شد).

۵- سایزش موقع باد کردنش اذیتتون نمی‌کرد و اندازه صورتتون می‌تونستین بادش کنین.

۶- موقع باد کردن هیچ‌وقت به پوست و موتون نمی‌چسبید (فک کنم این یارو زیاد درست بلد نبوده باد کنه آدامسو. بعد از این‌که یه ویدیو از نحوه‌ی درست کردن تار عنکبوت از پوست نارنگی درست و آپلود کردم، یه ویدیو هم به زبون انگلیسی درباره نحوه‌ی صحیح باد کردن آدامس خرسی باید درست کنم، لینکشو به این بابا میل کنم)

۷- پشت جلد(!)ش یه طرح بود که با تف می‌چسبوندی رو پوستش و بوش هم خیلی خوب بود.

راجع به اون تتو/خال‌کوبی پشتش هم من هنوز نفهمیدم داستانشون چی بود و این کاراکترها از کجا میومد. گوگل کردنم هم نتیجه‌ای نداشت. کلا آدامس عجیبی به نظر می‌رسه. سال‌هاست هیچیش عوض نشده. طرح روش به طرح‌های نسبتا خشن توش هیچ ربطی نداره. طرح‌های نسبتا خشن توش همیشه ترکیب دو سه تا رنگه. رو بسته‌بندیش تاریخ تولید و اینا نداره. طعم و بوش رو تو هیچ چیز دیگه‌ای پیدا نمی‌کنی. ارزونه (/ارزون بود). چیز زیادی ازش تو اینترنت نیست انگار، اگر هم باشه یه سری خاطره و نوستالژی از مردم یه سری از کشورهای قدر و ابرقدرته. معلوم نیست چرا زرد و قرمزه؛ بعضیا می‌گن فرق داره و قرمزش خوشمزه‌تره ولی خداییش من فرقی احساس نکردم بینشون، خود سایتشم جفتشونو زده با طعم توت‌فرنگی.

ضمنا واسه آگهی‌هاش هم یکم گشتم، و چیزی که پیدا کردم دوتا ویدیو بود که فارسی بود! و از کسی که تو یوتیوب گذاشته اینا رو پرسیدم داستانشون چیه و هنوز جوابی نگرفتم. این ویدیوهاس: + و +

دسته‌بندی: آدامس، آدامس بادکنی

طعم حدودی: آدامس خرسی خودش طعمه! ولی سعیش این بوده توت‌فرنگی باشه به نظر

قیمت: الان؟ یا الان؟ ۳۵۰ تومن هم قیمت دارم من.

ترکیبات: شکر، پایه‌ی آدامس(؟)، گلوکوز، سیروپ ذرت، طعم مصنوعی توت‌فرنگی، اسید سیتریک، رنگ افزودی (از پوسته‌ی انگور انگار) – مشخصه کاملا سالم و مقویه 😀

+++++

بعد از گذاشتن پست مربوط به آبجوی شمس، توی سایتمون، مدیرعامل محترم شرکت ایران‌برتر برامون پیغامی گذاشتن و ما رو به کارخونه‌شون دعوت کردن. سه‌شنبه ۷ آذر ۱۳۹۱، ما به کارخونه ایران برتر، تو شهریار رفتیم و طی جلسه‌ای که با جناب تیمورزاده (مدیرعامل شرکت ایران‌برتر) و چند نفر از مدیران این شرکت داشتیم، یه مقداری گپ زدیم (خیلی جلوی خودمو گرفتم که رسمی بنویسم، ولی نمی‌شه واقعا :D) و راجع به محصولاتشون حرف زدیم. بهمون از محصولات مختلفشون دادن خوردیم و نظرمونو راجع بهشون پرسیدن. راجع به تفاوت محصولاتشون با محصولات شرکت‌های دیگه حرف زدن و از برتری‌هاش برامون گفتن. بعد راجع به هوله‌زون صحبت کردیم؛ راجع به این‌که چجوری همچین چیزی به وجود اومده، هدف چیه و داستان رو چجوری قراره پیش ببریم. ما رو کمی راهنمایی کردن و خلاصه اینکه کلی همه‌چی عالی بود.

بعدش خط تولید آب‌جوی شمس رو نشونمون دادن و برخلاف معمول کارخونه‌ها، که عکاسی از خط تولید ممنوعه، جناب تیمورزاده کلی به ما لطف کردن و اجازه دادن عکس بگیریم (عکس‌هاشو تو پیج فیس‌بوکمون می‌تونین ببینین) در آخر هم مدتی با مدیر آبمیوه‌های طبیعی صحبت کردیم (آبمیوه‌هایی که من فقط یک بار خورده بودم و خوشم اومده بود و بعد از اون پیدا نکرده بودم) و با توضیحاتی که بهم دادن، خیلی بیشتر از پیش به این محصول علاقمند شدم.آخرش هم که یه عالمه از محصولات هیجان‌انگیزشونو بهمون دادن و ما به سمت خونه روانه شدیم. امیدواریم همکاری‌های خوبی با هم بتونیم داشته باشیم.

بازم اینجا از این مجموعه تشکر می‌کنیم 🙂 و از شما دعوت می‌کنم عکس‌ها رو ببینین : +

+++++

آگهـــــــــــی

شما هم آدامس خرسی دوست دارین؟

نظرتون راجع به ماگ با طرح آدامس خرسی چیه؟ کیف برزنتی با این طرح چی؟ تی‌شرت چطور؟

ایلمان، یه گروه طراحی و چاپ و اجراس که کاراش متفاوته؛ هم از نظر طرح، هم جنس و هم اجرا. ولی این همه‌ی داستان نیست (یاد این تبلیغا که شبکه‌های تله‌شاپینگ نشون می‌دن افتادم خودم :D) ایلمان طرح‌های خود شما رو هم برای شما به بهترین شکل پیاده می‌کنه.

کافیه به پیج فیس‌بوکشون سر بزنین و اونجا کاراشون رو ببینین و سفارش بدین.

ایلمان در فیس‌بوک

وبسایت ایلمان