اول این توضیح رو بدم که این متن برای یه مجله به درد نخور نوشته شده بود؛ البته به جز بخش مربوط به وبسایتش. که خوشبختانه چاپش نکردن چون نتونستن اسپانسر بگیرن براش 😀 اگه متن یکم لوسه، به بامزگی خودتون ببخشید دیگه:

تا جایی که اطلاعات عمومی بنده و نتایج گوگل کردن و شخم زدنم در اینترنت به من نشون می‌ده، خیلی قدیما، یه بیسکوییت به اسم «دیجستیو» توی ایران تولید می‌شد که بعدترها، آدم‌های شیک‌تر بهش «دایجستیو» هم می‌گفتن؛ همین الانشم می‌گن البته. این بیسکوییت دراصل مال استعمار پیر، بریتانیای کبیره (استعمار پیر، بریتانیا بود یا اون یکی؟) و کلمه Digestive (با معنی‌ای تو مایه‌های «گوارشی» یا «هاضمه‌ای») از این اعتقاد سرچشمه گرفته که وقتی که برای اولین‌بار تولید شده، به خاطر استفاده از سودیم بی‌کربنات (نترسین، همون جوش شیرین خودمونه)، ویژگی‌های ضداسیدی داشته. بعضی از تولیدکننده‌ها از عصاره مالت Diastatic استفاده می‌کردن تا یه مقدار از نشاسته‌ی موجود تو آرد رو قبل از پختن Digest (تجزیه و ساده) کنن +.

از قدیمی‌ترین Digestiveهای ایران، ساقه طلایی مینوئه، که شاید همون دیجستیو قدیم باشه. بیسکوییتی که سال‌هاست هست (که این گزینه‌ی «بودن» در طی سالیان دراز، گزینه‌ی مهمی در صنایع خوراکی ایرانه، چون خیلی از چیزای چندسال پیش رو دیگه نمی‌شه پیدا کرد الان)، تغییری هم نکرده؛ نه طعمش نه بسته‌بندیش، نه اندازه‌ش، … هیچی. البته چرا، چند سال پیش بسته‌بندیش عوض شد و آپشن «بازکنید» (همون فلش سفید که به یه لبه اشاره می‌کنه که بکشینش تا از اونجا باز شه) بهش اضافه شد که بازم تغییری حساب نمی‌شه اونقدری، چون اگه از اونجا بخواین بازش کنین هم باز معمولا به دردسر می‌خورین؛ مگه این‌که خیلی حوصله به خرج بدین و دو سه بار وسط چرخوندن اون نوار قرمز دنده عوض کنین و سرعت و فشار رو کم و زیاد کنین. تو عکس زیر می‌تونین نتیجه تلاش برای باز کردن از «اونجا» رو ببینین؛ که صرفا منجر به این می‌شه که دو تا از بیسکویتا رو بتونین دربیارین. ساقه طلایی کلا شاسیش کجه! کجیش به خاطر اونه:

ساقه طلایی مثل نمایندگی سامسونگ می‌مونه، همه‌جا می‌تونین پیداش کنین؛ معمولا هم گزینه‌ایه که با آخرین پول‌هاتون سراغش می‌رین، چون با صرف هزینه ۷۵۰ تومن، در همه ابعاد انسانی(!)، سیری رو به ارمغان میاره. وقتی که موفق شدین این بسته‌ی قرمز رو باز کنین، یه ذره بوی گندم و نون و اینجور چیزا به مشامتون می‌خوره، بعد با ۱۶ تا بیسکوییت دایره‌ای، با قطر حدود ۶۵ میلی‌متر و ضخامت ۴ میلی‌متر برخورد می‌کنین. این بیسکوییت‌ها رو سعی نکنین به زور از جاشون دربیارین چون خیلی راحت‌تر از چیزی که به قیافه‌شون می‌خوره می‌شکنن، البته اگه همین‌جوریش نشکسته باشن. حواستون باشه که خوردنش آدابی داره. اصلا سعی نکنین چهارپنج تا پشت سر هم بخورین چون ممکنه بعدش سراب ببینین؛ چرا؟ چون اینقدر خشکه این بیسکوییت که اگه زیاد و خالی‌خالی بخورینش حس قدم زدن وسط کویر لوت بهتون دست می‌ده. اما مزه‌ش اونقدری بد نیست و خوش‌طعمه. احساس می‌کنین دارین یه نون کم‌شیرین می‌خورین و حس خیلی خوبی بهتون می‌ده. یه چیز عجیب و جالب راجع به این بیسکوییت وجود داره و اونم اینه که وقتی دارین می‌خورینش، دهنتون انگار گرم می‌شه. البته بعدشم باید هی سبوس گندم تو دهنتون بجوین و از گوشه گوشه سوراخای دهنتون با زبون جمع کنین (باشه بابا، شما دندوناتون سالم و خفنه، فقط واسه ما این داستانا پیش میاد) و نهایتا اینکه به طور کلی به عنوان یه ابزار دفاعی برای خفه‌کردن هم به کار می‌ره گاهی؛ تاجایی که از عباراتی مثل «خرخفه‌کن» به عنوان اسم مستعاری برای ساقه‌طلایی استفاده می‌شه.

اما دلیل محبوبیت ساقه طلایی فقط این نیست که با پول کم، سیرتون می‌کنه. حتی دلیلش مزه هم نیست (تاجایی که حتی بعضیا بدشون میاد از خشکی و ماهیتش به طور کلی). دلیلش اینه که همراه همیشگی شکنجه‌های روزهای سخت رژیم‌های غذاییه، حتی تو بعضی مراجع، ازش به عنوان ناجی دوران رژیم یاد شده. چرا؟ چون هر بیسکوییتش حدود ۶۱/۵ کیلوکالری انرژی داره یعنی هر سه تا دونه‌ش تازه اندازه یه دونه از شیرینی‌های کم کالری مثل زبون یا گل‌محمدی (نه جداً؟ دانمارکی بابا) کالری داره، و چون سبوس داره می‌تونه کمبود مواد معدنی‌ای که از برنج و نون می‌گیریم رو تامین کنه. به خاطر فیبر داشتنش هم مدت طولانی‌تری سیر نگه می‌داره آدم رو. و اون لحظه‌های ناامیدی وسط رژیم که تو خیابون به خاطر گشنگی و نیاز به خوردن شیرینی دنیا داره رنگ می‌بازه و دیگه دارین تصمیم می‌گیرین که برین یه پاتیل چیزکیک بخرین و توش شنا کنین، یهو می‌بینین از گوشه کیفتون یه نور عجیبی زده بیرون، با تعجب و ترس در کیفتونو باز می‌کنین می‌بینین که یه بسته ساقه‌ طلایی دارین؛ یاد قول و قرارهایی که با خودتون گذاشتین میفتین و با فحش دادن به زمین و زمان، دو سه تا دونه ساقه طلایی برمی‌دارین و بقیه مسیر رو صرف تلاش برای فراموشی چیزکیک می‌کنین، که خوب نهایتا ممکنه منجر بشه به اینکه یاد بگیرین چجوری چیزکیک درست کنین و از ساقه طلایی به عنوان کراستش استفاده کنین.

 حدس می‌زنم دلیل زنده موندن کارخونه مینو هم همین محصول باشه. یادمه مدت طولانی‌ای خبری از محصولای معروف مینو مثل رنگارنگ و پفک نمکی نبود، ولی این هنوز تو بازار بود؛ حتی شرکت‌های دیگه هم به اشکال مختلف اینو تولید کردن، ابتکاراتی هم زده شد مبنی بر طعم دادن و کرمدار کردن این بیسکویت؛ حتی اسم‌های مختلفی رو تست کردن، بعضیا رو «دایجستیو» مانور دادن، بعضیام رو ترکیبات حاصل از کلمات «ساقه، برگ، ریشه، کاسبرگ، هاگدان، پرچم، گندم، جو، طلا، نقره، زر، مس،…»؛ که به نظر می‌رسه اون ورژن قدیمی هنوز محبوب‌ترینه. البته خودم به شخصه با اینکه تقریبا هیچ تغییری نکرده ساقه طلایی مشکل دارم. خوب چرا؟ هیچ بهبودی نباید داشته باشه؟ آدم بسته‌بندیشو می‌بینه یاد ۲۰ سال پیش میفته. البته ممکنه اگه بسته‌بندی رو عوض کنن، همه برن محصولات مشابه رو بخرن چون اکثرا قیافه‌هاشون، طراحی بسته‌بندی و ترکیب رنگی و اینجورچیزاشون مثل همه ولی حداقل ظاهر خود بیسکوییتو که می‌شد دستکاری کنن، نه؟ (البته این توضیح رو بدم که مینو در اشکال مختلف داره این بیسکوییت رو تولید می‌کنه. بسته‌های کوچیک‌تر و بزرگ‌تر هم داره ولی اون ساقه‌طلایی ۱۶ عددی ۲۰۰ گرمی قدیم به همون شکل سابقه هنوز) به هرحال آدم با دیدن ساقه طلایی اصلا گذر عمر رو حس نمی‌کنه.

و آما سایتشون +: اول از همه من علت علاقه مینو به ترکیب قرمز و نارنجی و گاهی زرد رو نمی‌فهمم. دویست ساله همینه! رنگ پفک‌ نمکی و ساقه طلایی و رنگارنگ و … هم عموما همینه. رنگ سازمانیشونه؟ اوکی، سایتتونو یکم جذاب‌تر طراحی کنین حداقل. ماشالا چه تو وبسایت چه تو بیلبوردهایی که من ازش تو هفت تیر دیدم، جز مایوس شدن چیزی ندیدم. تو بیلبردها که به نظر می‌رسه همه تلاشش این بوده که رو نوستالژی داستان تاکید کنه و با نوشته‌های نستعلیق اومده راجع به پفک نمکی (یا هر چیزی که داره تبلیغ می‌کنه) نوشته. یه بیلبرد قرمز گنده با نوشته‌های نستعلیق درباره پفک! من گرافیست نیستم ولی انتظار دارم نستعلیق رو برای یه بیت شعر حافظی خیامی کسی استفاده کنن، نه پفک نمکی آخه. از سایتشون دور نشم. خوبیش اینه که نسبتا به روزه و عکس‌های نمایشگاه شیرینی و شکلات (و نون و صنایع آموزشی و کودک و مادر! – بعله همه اینا باهم برگزار شد) که توش شرکت کرده بودن رو گذاشتن، اخبارشون به روزه و سایت رو به امون خدا ول نکردن به نظر. خوبی دیگه‌ش هم اینه که راحت می‌شه به محصولات دسترسی پیدا کرد و مثل بعضی شرکت‌های ایرانی لازم نیست از تکنیک رمل و اسطرلاب (+) استفاده کرد. از طرفی این اصل که عکسای باید تو یه کادر با طول و عرض خاص جا بشن، پس باید گند بزنیم تو نسبت طول و عرض عکس هم اینجا رعایت شده 😐 معلومه استفاده از تصویرهای فوق‌العاده هم یکی از اهداف این شرکت بوده که بهش نایل اومده(!). مثلا این + توش کلی خلاقیت و خفنی وجود داره! یا این + . امیدوارم عکس رو خریده باشن و ادیت کرده باشن (اصل عکس: + – از همین سری: + + +) . یه بخش جالب دیگه هم که دیدم تو سایتشون این بود + و یه چیز دیگه هم که با دیدن سایت مینو فهمیدم این بود که مینو الان تبدیل به یه هولدینگ شده + (این روزها، همه هولدینگ راه می‌اندازند. شما چطور؟ – از کارخونه تولید قطعات سنگین که یادش افتاده بیاد تو ایران هم یه کارخونه قهوه بزنه بگیر، تا اون یکی که کار اصلیش سوسیس کالباس بوده و الان شرکت بسته‌بندی و ایده‌پردازی و لبنیات و بستنی و فروشگاه زنجیره‌ای و کافه و … داره!) و شرکت شوکوپارس (شوکومارس سابق!) هم یه بخشی از این هولدینگه. بعله، شرکت شوکوپارس هنوز وجود داره (میکا میکا میکا، میکای شوکوپارس، خیلی خوشمزه‌س، دوست بچه‌ها (مکث) و بزرگ‌ترهاست) + یه بخش جالب دیگه سایتشون بخش دستاوردهای مینوئه. مثلا تو دستاوردهای سال ۹۱شون این افتخار رو کسب کردن که گواهی «حلال» بودن رو بگیرن + درحالی که من اگه اشتباه نکنم و تاجایی که یادمه، شما محصولتونو می‌فرستین یه جایی (یادمه قبلا عربستان بود و این موضوع برام عجیب بود ولی الان دیدم اینجا هم هست انگار +)، یه پول خیلی گنده هم می‌دین که بهتون گواهی «حلال» بدن؛ خیلی کار افتخارآفرین و دستاورد عجیبی نیست. راستی اون بالا هم تو یه Slide Showطور، محصولاتشون رد می‌شه و آدم هی با محصولاتشون آشنا می‌شه و می‌بینه که اصلا کپی نیست قیافه‌هاشون! (+ + +) چقدر حرف زدم راجع به سایتشون! چقدر پرحرفم من بابا. اینم بخش مربوط به ساقه طلایی‌ای که راجع بهش حرف زدیم: +

دسته‌بندی: بیسکویت، نیم‌چاشت(!)

طعم حدودی: گندم، گرما، رژیم

قیمت: ۷۵۰ تومان برای بسته ۲۰۰ گرمی (طبیعتا در تاریخ نوشته شدن این مطلب. یه سال دیگه نیاین کامنت بذارین این که ۱۵۰۰ تومنه)

ترکیبات:

+++++

راستی ما اینستاگرممون رو هم راه انداختیما +. توش عکس‌های نمایشگاه شیرینی و شکلاتی که اخیرا رفتیم رو هم گذاشتیم، جالبه، ببینینشون. الان این‌جاها هستیم: فیس‌بوک +، توییتر + و اینستاگرم +

 راستی چجوری «اینستاگرم» یا «اینستاگرام» رو «اینستوگرم» صدا می‌زنن بعضیا؟ ادعاشونم چیز آدم رو چیز می‌کنه

+++++

اینم ببینید: