لواشک از قدیمی‌ترین هله‌هوله‌هاس که فکر کنم کمتر کسی از ماها باشه که تو کودکی و حتی بزرگسالی باهاش سر و کار نداشته بوده باشه. تاریخچه‌ی لواشک به دوران پیش از میلاد مسیح برمی‌گرده؛ حتی تو کتیبه‌های تخت جمشید، دیده می‌شه که یکی از سرداران به نام ایرانی، لواشک رو به عنوان یکی از بهترین خوراکی‌های این زادبوم معرفی کرده. این خوراکی خوشمزه از قدیم دست به دست گشته تا به ما رسیده. لواشک‌ها در ایام قدیم به دو دسته تقسیم می‌شدن: یه دسته، لواشک‌های خونگی که اصولا به دست مامانا درست می‌شد. تو فصل خاصی در دسترس بود، و تو فصول زیادی غیب می‌شد و عمرا نمی‌شد پیداشون کرد و با حضور بچه‌های لوس و بی‌مزه و دماغوی فک و فامیل می‌شد دیدشون، اونم تازه اگه بعد از خراب کردن اسباب‌بازی‌هات و خوردن همه‌ی چیزهای خوشمزه، چیزی ازشون باقی می‌ذاشتن واست. اما دسته‌ی دوم، دسته‌ی بهتری بود: لواشک‌های غیر خونگی پر از رنگ و آت و آشغال که از یه اصل قدیمی مربوط به خوراکی‌ها پیروی می‌کرد و اون اصل هم چیزی جز این نیست که همیشه نمونه کثافت‌تر، نمونه‌ی خوشمزه‌تریه. این لواشک‌ها تو ترشی و خوشمزگی، رقیب سرسختی برای لواشک‌های خونگی بودن و ما بالاخره نفهمیدیم که مشکل مامان‌ها با این لواشک‌ها، واقعا غیربهداشتی بودنشون بود یا به خاطر یه سری ویژگی‌های خاص زنانه (شما اصلا نخونین حسودی) دوست نداشتن لواشک یکی دیگه از لواشکشون خوشمزه‌تر باشه. خلاصه، این لواشک‌ها، لواشک‌های فوق‌العاده‌ای بودن که همیشه در خفی مصرف می‌شدن. بعدترها که این لواشک‌ها سعی کردن بهداشتی‌تر باشن، واسه حفظ ظاهر بهداشتی قصه هم که شده، یه تیکه روکش نایلونی روشون چسبوندن که هنوز دانشمندها، راه بی‌دردسری برای جدا کردن این لواشک‌ها، از نایلون‌هاشون پیدا نکردن و تحقیقات در این زمینه ادامه داره. مصرف‌کننده‌ها هم در آخر به این نتیجه رسیدن  که بهتره این لواشک‌ها رو مثل مار پیتون با کیسه‌هاشون بخورن و آخر سر کیسه‌هاشو پس بدن، البته طبعا از بالا. راستی اون داستان تاریخچه‌ی لواشک رو الکی گفتم، جدیش نگیرین یهو فردا ببینیم جزء افتخاراتمون این هم اضافه شده که یه خوراکی رو ۵۰۰۰۰ ساله که داریم و روی کتیبه‌های باستانیمون راجع به لواشک نوشته شده.

با گذشت زمان و پیشرفت علم و رو آوردن شرکت‌ها به خوراکی‌های سنتی، اون‌ها یادشون افتاد که لواشک هم چیز خیلی خوبیه برای سرمایه‌گذاری. لواشک‌ها رو تر و تمیز کردن، بسته بندی خوشگل بهش دادن و رو بهداشتش کار کردن. کار به همین جا ختم نشد. بعد از یه مدت، لواشک در اشکال و اندازه‌های مختلف تولید شد و حتی طعم‌های عجیب غریب جدید بهش اضافه شد و برای یکی مثل من که بچگیش با لواشک آلو و نهایتا زردآلو گذشته بود، دیدن لواشک انار و سیب و زرشک و … جالب بود؛ خلاصه اینکه صنعت لواشک حسابی پیشرفت کرد، تا جایی که نه تنها مامان‌ها دیگه باهاش مشکل نداشتن، که خودشون هم برای بچه‌های لوس و دماغوی فامیل از همینا می‌گرفتن دیگه.

یکی از آخرین خلاقیت‌هایی که توسط شرکت‌های صنایع خوراکی در زمینه لواشک زده شد، و خیلی خلاقیت خوبی هم بود، تولید لواشک‌های پذیرایی بود. لواشک‌های پذیرایی، یه بسته‌هایی هستن شامل یه تعدادی لواشک که توی اندازه‌ی مناسب بسته‌بندی شده و مثل شکلات، اندازه هرکدومش کارو راه میندازه و نه زیاده نه کمه. این لواشک‌ها اینقدر باب شده که الان توی خونه‌ها رسما دیگه به عنوان وسیله‌ی پذیرایی استفاده می‌شه و مثل قدیم نیست که فقط شیرینی جلوی مهمونا گذاشته بشه. از مهم‌ترین عوامل شناخته شدن این نوع لواشک، دست‌فروش‌های محترم مترو بود که کنار پاکت پول، چراغ‌قوه‌ی شارژی و لباس زیر، لواشک پذیرایی هم می‌فروختن.

من این بار می‌خواستم راجع به این لواشک‌ها بنویسم چون هم عیده و به درد مراسم عید می‌خوره و هم چیز مفیدیه؛ میوه‌س دیگه. برای اینکار از دوستان لواشک‌خور حرفه‌ای‌تر از خودم آمار گرفتم و همه متفق‌القول گلین رو توصیه کردن. منم از هر طعم یه بسته گرفتم که ببینم چجورین. اولین نکته‌ای که به نظرم جالب اومد قیمت این لواشک‌ها بود. یه بسته از این لواشک‌ها، با حدود ۶۰ تا دونه لواشک توش و جرمی بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ گرم (بعله جرم! وزن نیست این) قیمتش ۴۵۰۰ تومنه 😐 که تاجایی که بنده خبر دارم قراره به ۶ تومن هم برسه 😐 که خوب وقتی آدم با ۱۵۰۰ تومن و ۲ تومن مترو مقایسه می‌کنه مجبوره به تفاوت کیفیتشون فکر کنه (که خوب واقعا کیفیت گلین خیلی خوبه و این خوب بودن تو مزه‌ی لواشک‌ها به وضوح مشخصه) و البته گفتن این نکته هم ضروریه که من نمی‌دونم لواشک‌های مترویی با چه بسته‌بندی و چه ابعادی پخش می‌شه. نکته‌ی بعدی هم این بود که من طعم‌های آلو و قره‌قروت رو پیدا نکردم برای این لواشک‌ها. چطور ممکنه لواشکی به این معروفی، طعم قره‌قروت و آلو نداشته باشه؟ (البته به نظر می‌رسه قره قروت با گذشت زمان، مشکلاتی تو موندگاری لواشک ایجاد می‌کنه). با این حساب، گزینه‌هام محدود می‌شد به زرشک، آلبالو، زردآلو، هشت میوه، گوجه فرنگی (خداییش؟ قره‌قروت ندارین ولی گوجه فرنگی دارین؟ لابد کارخونه رب دارین و از  باقی مونده اون خط تولید، اینور استفاده می‌کنین)، انار، انبه و سیب که خوب کم هم نیستن.

با زرشک شروع می‌کنم، طعمی که به زعم خیلیا بهترین طعم گلینه. یه بسته‌ی صورتی ۷ سانت در ۲/۵ سانتی‌متر که توش دو تا ورق کوچیک لواشکه که این دوتا لواشک به راحتی از هم جدا می‌شن و این یه مزیت خیلی خوبه به نظرم. البته برای من جالب بود که لایه‌ی بیرونی این دوتا بخش خشک بود (مثل لواشک‌های خونگی) و لایه‌ی داخلی که از اونجا این دوتا به هم وصل بودن یه چیزی مثل یه روغن داشت. راجع به مزه‌ش هم بخوام بنویسم باید بگم که ترشه و ترشیش خوبه. ولی اونقدر ترش نیست که ضعف کنین. از اونجایی که کسی (احتمالا به جز من) نیست که زرشک خالی بخوره، این لواشک گزینه‌ی خیلی خوبی برای مزه کردن طعم زرشکه. ذکر این نکته هم احتمالا قابل توجهه که رو بسته‌بندیش، ترکیبات میوه‌ایشو علاوه بر زرشک، سیب و آلو عنوان کرده که احتمالا برای اینه که مزه‌ش خیلی ترش نشه.

طعم بعدی، گوجه فرنگیه. با بسته‌بندی سبز و قرمز و طعمی که به نظر من خیانت به بشریت و ماهیت لواشکه. من آدمیم که آب گوجه رو دوست دارم و گوجه خالی با نمک می‌خورم و از طرفی با خوردنی‌های جدید هیچ مشکلی ندارم ولی با این لواشک نتونستم کنار بیام. بیشتر از اینکه به من حس لواشک بودن بده، حس رب گوجه داد (درسته کلیت رب و لواشک خیلی متفاوت نیست ولی خوب دلیل نداره لواشک، مزه رب بده). البته این نکته رو اضافه کنم که بعضی از دوستای من از طعم این خوششون اومد. تو ترکیبات این هم از سیب اسم برده شده.

سیب، لواشکش یکم از بقیه بلندتره (۸/۵ در ۳ سانتی‌متره بسته‌بندیش)، طعمش به شیرینی می‌زنه و مزه‌ی سیب توش حس می‌شه ولی نه خیلی زیاد. این هم مثل بقیه تو ترکیباتش، از میوه‌ی دیگه‌ای به جز میوه‌ی اصلی استفاده می‌شه و این بار اون میوه آلوئه. راستی بسته‌بندی این لواشک سبزه.

انار هم طعمیه که به نظر من به جز توی خود انار و رب انار، جای دیگه، چیز خوبی از توش درنمیاد (از انواع نوشیدنی‌ها بگیر تا آدامس) ولی اینجا، نتیجه‌ی کار، چیز خوبی شده. بسته‌بندی بنفش این لواشک، توش دوتا تیکه لواشکه که به ترشی می‌زنه مزه‌شون و تاحدودی یادآور رب اناره که چیز خوشمزه‌ایه. سیب هم توی ترکیبات این لواشک حضور داره.

ایده‌ی تولید لواشک از انبه، به نظر من ایده‌ی باحالیه. یه بسته‌بندی زرد-سبز داره که این بسته‌بندی با بقیه فرق داره و معلوم نیست چرا؛ این تفاوت روی بسته‌بندی بزرگ‌تر این لواشک‌ها که اینا توشن هم مشخصه و برخلاف بقیه که بسته‌بندی سبزی دارن، این نارنجی/قرمزه. لواشکای توش، رنگشون روشن‌تر از بالاییاس. طعم انبه‌ش خیلی زیاده و برای کسی مثل من که انبه دوست داره، خیلی خوبه. از منظر لواشک بودن اگه بخوای به قضیه نگاه کنی شاید خیلی به خاطر ترش نبودنش، نشه با لواشک آلو مقایسه‌ش کرد. توی این لواشک هم هم از سیب استفاده شده.

آلبالو، میوه‌ایه که به خودی خود ترشه (نه بابا؟) و انتظار آدم از لواشکش یه چیزیه که دهن آدم رو جمع کنه از ترشی؛ ولی محتویات این بسته‌ی قرمز رنگ، نه زیاد طعم آلبالو داره نه ترشیش اونقدریه که حال بده حتی من موقع خوردنش یه ته‌مزه‌ای مثل نعناع حس کردم که نفهمیدم چرا! این لواشک، علاوه بر آلبالو، سیب هم داره که شاید همینه که کارو خراب کرده.

بسته‌بندی زرد بعدی مربوط به لواشک ۸ میوه‌س. اولاش یه ذره ترش بود و بعدش دقیقا یادآور اولین سری آب‌میوه‌های ۸ میوه بود که یه بسته‌بندی طلایی داشت و یه میمون روش لم داده بود (ساندیس بود؟ نمی‌دونم). سوالی که اینجا مطرحه اینه که چرا طرح روی این لواشک، یه سیب زرده که خیلی نگرانه و دستاشو از هم باز کرده؟ منظورشو چی بوده؟

فکر کنم توی لواشک‌های ملس، این بهترین طعم گلین باشه؛ این ۸ تا میوه‌ی عالی آلو، سیب، آلبالو، زردآلو، انار، توت فرنگی، زرشک و زغال‌اخته هستن. راستی بسته‌بندی این لواشک هم مثل سیب، از اون بزرگ‌ترهاست (۸/۵ در ۳ سانتی‌متر).

و اما آخرین طعم، زردآلوئه که بسته‌بندیش قرمز-نارنجیه و من چندین بار اول، فکر می‌کردم عکسی که روشه عکس هلوئه اینقدر زیبا طراحی شده!  با باز کردن این بسته‌بندی، بوی زردآلو به دماغتون می‌خوره و با دوسه گاز اول یاد برگه‌ی زردآلو میفتین و حس باحالی می‌ده خوردنش به آدم. توی این لواشک هم علاوه بر زردآلو، از سیب و آلو استفاده شده.

یه چند تا نکته‌ی کوچیک هم اینجا بگم. یکی اینکه یکی از نکات مهم برای یه خوردنی به نظر من، بسته‌بندیشه، که خوب بسته‌بندی هیچ‌کدوم از این لواشک‌های گلین خوب نبود! رنگ‌ها و طرح‌هاش، به نظر من خوب نبود و خیلی سبک بود(بله، من نه طراحم، نه گرافیستم، ولی من یه مصرف‌کننده‌م که باید در قدم اول ظاهر یه چیزی جذبم کنه تا سراغش برم. و بعله، لواشک چیز عجیب غریب و وزین و شیکی نیست ولی خوب این دیگه خیلی تعطیل بود به نظر من) از طرفی بسته‌بندی طعم‌های مختلف یه جاهایی به هم ربطی نداشت. نصف میوه‌ها چشم و دهن داشتن، نصفشون مثلا واقعی بود طرحشون، … . شاید این بسته‌بندی، عمدی و برای هدف گرفتن مخاطب خاصی باشه ولی اگه اون مخاطب منم باید بگم که تنها دلیلی که من سراغ گلین رفتم توصیه دوستان لواشک‌خور بود وگرنه اگه خودم می‌خواستم بگیرم احتمالا بی‌خیالش می‌شدم؛ البته اصولا چند وقت یه بار بسته‌بندی‌ها عوض می‌شه و امیدوارم یه فکری به حال این داستان بکنن، مخصوصا حالا که خیلیا به عنوان بهترین لواشک بازار می‌شناسنشون.

نکته‌ی بعدی اینه که من اصولا اطلاعات مربوط به یه چیز رو یا از آدم‌هایی که تخصصی دارن می‌گیرم، و یا از منابعی مثل اینترنت استفاده می‌کنم. که بازم به زعم بنده، سایت لواشک گلین، اصلا سایت خوبی نبود. یه سایت خیلی بد بود که فقط انگار برای ازسربازکردن قضیه‌ی داشتن سایت، درست شده. با دیدنش قشنگ یاد شاهکارهای اوان طفولیت طراحان وب تو اوایل دهه ۸۰ خورشیدی افتادم! یعنی قشنگ یه موزیک و یه پروانه دور curser ماوس کم بود! نکته‌ی جالب‌تر قصه این بود که اگه از طریق آدرسی که روی بسته‌بندی لواشک‌هاست بخواین به سایتشون سر بزنین (یعنی این +) عمرا نمی‌تونین تو بخش فارسیش برین 😐 شایدم من با کروم و فایرفاکس نتونستم فقط، ولی واقعا بعید می‌دونم شما هم بتونین؛ حالا چاره چیه؟ چاره اینه که گوگل کنید لواشک گلین رو؛ و به این آدرس برسید + . اگه بخواین از زیبایی‌های دیگه‌ی سایتشون بدونین می‌تونین به خالی بودن صفحه «اطلاعات عمومی» فارسی  (به آدرس + ) درحالی که همین صفحه، معادل انگلیسیش محتوا داره، اشاره کرد + . این موضوع درباره صفحه «درباره ما» هم برقراره. نمی‌دونم جریان عکس این آقاهه که تو صفحه «درباره ما»ی انگلیسی این سایته چیه! + خلاصه اینکه سایت خیلی خیلی عجیبی دارن! البته ذکر این نکته هم الزامیه که من بعد از مدت‌ها سروکله‌زدن با هله‌هوله‌های مختلف و سایت‌های شرکت‌هاشون، خیلی سایت‌های خوبی از شرکت‌های تولیدکننده صنایع غذایی ندیدم (به جز مواردی معدود) که خوب نقطه ضعف بزرگیه.

نکته‌ی آخر هم نوشته‌ی روی بسته‌بندی‌ها بود که برای من سوال بود. روی بسته‌بندی‌های لواشک‌ها، از عبارت S.T.D. استفاده شده بود که برای من که همه‌ی قسمت‌های سریال پزشکی هاوس رو دیده بودم، و می‌دونستم این عبارت توی علم پزشکی (و تا حدودی در عموم جامعه انگلیسی‌زبان) معنی خوبی نمی‌ده، نکته‌ی جالبی بود! که البته بعد از تماس با شرکت گلین فهمیدم که منظورشون Standard بوده؛ که خوب من هرچی سرچ کردم هیچ‌جا ندیدم که از S.T.D. به عنوان مخفف استاندارد استفاده کنن و تمامی وب‌سایت‌ها، متفق‌القولند که S.T.D به بیماری‌های مقاربتی مرتبط می‌شه + البته به نظر می‌رسه مخفف انحراف معیار هم هست +.

این آخر این نکته رو هم بگم که از اون‌جایی که قرار بود راجع به لواشک گلین، توی مجله ساناز سانیا نوشته بشه، شرکت گلین لطف کرد و یه کارتن لواشک برای بررسی به ما داد؛ که خوب بنا به شرایطی این مطلب توی مجله کار نشد و به همین دلیل، ملاحظاتی که توی مجله درنظر گرفته می‌شد رو کنار گذاشتیم و متن رو به صورت کامل اینجا گذاشتیم 😀