«Verse 1
به مناسبت
پایان دنیا،
تو تقویم مایاها
و شب یلدا،
تو تقویم ماها،
می‌ریم که داشته باشیم
یه هله‌هوله رو،
یه بیسکوییت ترکیه
همین حالا
//
Chorus 4x
چرا چیزای ترک همه‌شون شیرین می‌شن؟
چرا به بیسکوییتاشون زیاد نمی‌رسن؟
چه خبره اینهمه شیکر بابا؟
بهتره به یه کار دیگه برسن»
//
هنوز
کارمندان محترم و فعالان عزیز در عرصه‌ی تهیه‌ی نان و زحمت‌کشی در جهت به دست‌آوردن یک لقمه نان حلال، به این نکته دقیقاً واقفند که یک چایی/ کافی‌میکس/ قهوه/ آب جوش/ آب شیر/ … و یا چیزی مشابه اون در بینابین کار، نه تنها تجملات و یا مستحبه؛ که امری واجب و ضروری و
وسط یه راه طولانی، تو اتوبوس، که چشم دوختنتون به جاده یا صفحه‌ی ساعت، جز یادآوری نگذشتن زمان، کمک دیگه‌ای بهتون نمی‌کنه و از مصاحبت بغل‌دستیتون، فقط یه کله‌ی کج شده رو شونه‌ی شما و یه آب دهن آویزون از دهن بازش عایدتون شده و هیچ کاری هم برای انجام ندارین، یاد